İhtiyar Deve...

Serinin çok tatlı ritüellerinden birisidir Teks ve Karson arasındaki atışmalar. Hep de iki mevzu etrafında döner; Karson'un ya 'aslında sonuna kadar gerçekçi' karamsarlığı ya da 'bence gayet kıskanılası' ihtiyarlığı. Alaycılıkta ara ara Teks'in ayarının kaçtığını düşünsem de, Karson'un neden bu duruma gereken yanıtı vermeyip sinik ve kabullenici bir tavır sergilediğini sorgulasam da sanıyorum bu kadarcık dahi mizah barındırmasa, sadece kös kös oturup bir müddet sonra dayanılmaz hale bürünecek bir ciddiyet içerisinde Teks ve avanesinin ortalığı temizlemeden önce darmadağın ettiği stereotip hikayelerini okurduk. Karson olanca eli kanlılığına, onca tehlikeli oluşuna rağmen en nihayetinde bir yandan da serinin mizahi yanını sırtlamış durumda. Karson, 'fumetti'nin o komik, sakar, gülünç yancılarının maharet olarak bayağı bir seviye üzerinde konumlandırılmışı...

Yine böylesi alaycı bir panele Alfa Yayınları'nın Teks'lerini okurken denk geldim: tam olarak adreslemek gerekirse 'Beyaz Bizon' isimli yedinci sayıda. Ancak bu biraz farklıydı. İlk bakışta, adeta Siyah Bulut'un asistini üç sayılık çizgisinden sıçrayarak yapılan 'Jordan'vari bir smaçla tamamlıyordu Teks, taşı gediğine koyuyordu. Eğlenceli mi eğlenceli ama aslında bir şefle, bir otoriteyle ilk karşılaşmada o kadar zevzekçe ve gereksiz bir laf sarfediyordu ki Teks, Karson'un karizmasını, ağırlığını, öncesinde sarfedilen övgü dolu sözleri bir anda paramparça ediyordu. Belki istemeden ve hiç düşünmeden, belki de gayet bilinçli ve planlı, 'Burada esas oğlan benim!'i gösterme maksatlı...

Bu arada söz konusu cümleyi söylerken Teks'in yüzündeki o muzip ifade ve buna karşılık Karson'daki o bezmişlik, o bir türlü dile getiremediği 'Yetti artık!' surat asıklığı o kadar güzel verilmiş ki. Elleri öpülesi büyük üstat Fusco muhteşem bir panel yaratmış...