Pizagor ve Deli Saçmaları!

Liseye başlarken ‘Artık büyüdüm, bunları okumam!’ diyerek sadece sayılı çizgiromanı kendime ayırıp geriye kalan 3 koca koli çizgiromanımı attığıma çok pişmanım... Şimdi o albümleri o temizlikte toparlamak ne mümkün... Üniversitedeyken eğlenceye para yetiştiremediğim için deste deste ‘comics’imi Moda Pasajı’ndaki bir sahafa sattığım için çok pişmanım... Ne oldu sonuçta o çizgiromanlara, biraya dönüştü. Bünyeyi terkedeli de çoook oldu... Zamanında Hoz’dan aylık olarak çıkarken Teksas – Tommiks – Swing üçlemesini almadığıma pişmanım... Şimdi yekün beni kara kara düşündürüyor... Hobi babında ‘Çizmeyi öğreneceğim, karakalemimi geliştireceğim!’ diye diye 36 yaşıma kadar geldiğime pişmanım... Şimdi kolaysa git bakalım kursa, bebek varken... Çok çok seneler önce bir arkadaşıma gözüm gibi baktığım ‘Conan’larımı verdiğime çok pişmanım... O çizgiromanları hatırladıkça bir melodi dolanır dilime: Bir çok giden Memnun ki yerinden Çok seneler geçti çok seneler geçti

Kabusudur evdeki soba çizgiromancının, küçüklüğünde çok çizgiromanını kaptırmıştır kendisine... Olanca çabasına rağmen annesinin dikkatli gözlerinden kaçıramadığı Teksas – Tommiks sayfaları kimbilir kaç sabah ateşin ilk kıvılcımlarına kaynaklık etmiştir... Neyse ki ben şanslıydım, ebeveynlerim hiç karışmadılar çizgiroman okumama. Cebimde param oldukça gittim bayiden çizgiroman aldım... Ya da babam beni bakkala gönderdiğinde para üstüyle bakkalın kapısının arkasına çekilmiş iplere ortalarından geçirilmiş çizgiromanların arasından en albenilisini çektim! (Vay be, bir zamanlar para üstüyle çizgiroman alınırmış. Şimdiyse çizgiromanın para üstüyle bakkaldan birşeyler alabilir duruma gelmişiz. Neyse konumuz bu değil...) Zaten çizgiromanlarımın benden sonraki adresi babam olurdu. Israrla çizgiroman elinde tuvalete girdiğine göre sanıyorum kendisinde gliserin kansuk etkisi yaratıyordu... Ancak babanın da çizgiromancı olduğu bir evde korkusuzca, ayan beyan çizgiroman okuyan ben