Pizagor ve Deli Saçmaları!

Geçtiğimiz haftalarda Rodeo Yayıncılık serinin ‘Grev’ ve ‘Donovan’ın Tayfası’ albümlerini raflara çıkartarak Ken Parker efsanesinde final çizgisini geçti. Ama ne final! 'Grev', sermaye – emek mücadelesi üzerine bir Berardi manifestosuydu adeta... 'Grev’in neden okunması gerektiğine dair birkaç panel paylaşacağım sadece... Birileri çıkıp ‘Bunların modası geçti, bana yeni fikirlerle gel!’ diyecektir mutlaka. Lakin sindirmeye dair yöntemler yüz küsur yıl sonra hala aynı kalabiliyorsa (bkz. alttaki paneller), düşünceler ve ideolojiler de geçerliliğini koruyordur herhalde... Grazie mille Berardi... Grazie tanti Milazzo... Teşekkürler Rodeo...

Bahariye’nin ara sokaklarında dolanırken karşıma çıkan, bir hayli hırpalanmış, kahramanlıktan ve oyun arkadaşlığından emekli edilmiş, kendine anca eskici arabalarından tekinde yer bulabilmiş bir Batman...

‘Ellis mi yazmış bu kitabı!!! Hani şu bizim çizgiromancı Warren Ellis!!! Roman da mı yazıyormuş bu adam!!!’ Tamamen tesadüfi olarak karşıma çıkan bir romanın bende yarattığı ilk tepki böyle oldu. Görür görmez de ne yazmış, nasıl yazmış, yorumlar ne şekildeymiş, hiç bunlara bakmadan, tamamen kadim çizgiromancı dürtülerinden kaynaklanan ‘Bunu mutlaka okumalıyım…’ iç sesi kendisini duyurmaya başladı. Gerçi Warren Ellis’i Türkçe olarak sadece Astonishing X-Men’in altıncı cildinden hatırlıyorum. Transmetropolitan ve Planetary gibi çok sağlam kurguları olduğunu ise henüz duymaktan bir adım öteye taşıyamamışım. Ama yine de ‘Ölüm Makinesi’ zevksizliğinde, üçüncü sınıf kurgulara ve filmlere layık bir ada rağmen Ellis etiketine kayıtsız kalamayarak kitabın cazibesine kapıldım. Hatta öyle bir cazibe ki kafamdaki okuma sırasına aradan kaynak yapacak kadar karşı konulmaz geldi o an. Lakin keşke önce ‘Goodreads’ notuna baksaymışım! Kahramanımız, New York polis teşkilatı detektifi John Ta