Keyifli başlamıştı. Anlaşılır konusu, karakterlerin varlık nedenlerinin ve motivasyonlarının net ifade edilişi, bazı manga serilerinde karşılaştığım takibi zor - zihin kilitleyici aksiyona mesafeli duruşu (ki bu hususta en muzdarip olduğum manga, hepi topu iki cildiyle beni onlarca cildini okumuşum kadar yoran ‘Öldür Yeter’dir) gibi artılarıyla seriyi Akılçelen’in yayınlama hızıyla tüketmeye başlamıştım. Sanıyorum onbirinci ya da onikinci ciltteydim, Edward sol bacağının ve kardeşinin ruhu için 'hakikatin kapısı'nı açmak üzere feda ettiği sağ kolunun, Alphonse ise bir zırha bağlanmış ruhunu bedenine kavuşturmanın peşinde felsefe taşının arayışındayken Elric kardeşlerin yanına yeni yeni karakterler eklenmiş, hikaye çoktan dallanmaya başlamıştı. O sayıda birkaç panelde kendimi ‘yavu bu ne zaman olmuştu, bu karakter nasıl ve neden dahil olmuştu mevzuya?!!’ sorularını sorarken ve yanıtların peşinde önceki ciltleri karıştırırken bulmuştum. İşte bu noktada aralıklı okumaktan vazgeç
