Pizagor ve Deli Saçmaları!

Not: Bu yazı kesinlikle bir film eleştirisi değildir. Ne haddime! Sadece ve sadece bir filmin, düşünce hızında ve düşünce silsilesinin yoksunluğunda, daldan dala atlayarak bana hissettirdikleridir. Dolayısıyla anlatım gayet zikzaklı, cümleler kopuk kopuk, düşünceler ise bir o kadar tutarsızdır 😏 Kaybeden... Ne kadar sevdiğimiz bir laf değil mi şu? Başkalarını ‘ezik’ olarak nitelendirirken, kendimize ‘kaybeden’liği yakıştırıyoruz değil mi biraz da? Çünkü daha bi’ romantik sanki bu sıfat. Daha bi’ içselleştirilmiş. Daha bi’ rahat kabullenilen. Daha bi' hazmı kolay. Kaybeden... ‘İşte ben, işte benim hayatım’ diyebileceğimiz bir kavram. Acınası çocukluğumuz, sefil gençliğimiz, adalet yoksunu iş hayatımız, kadir – kıymet bilmeyen aile eşrafımız ya da arkadaşlarımız. Şu lanet olası, baskın Ortadoğu kültürümüz hüzne, acıya niye bu kadar tutkun? Neden böyleyiz? Kendime de soruyorum; neden böyleyim? Neden yaşamın mutluluklarını, bunlarla ilgili olanca farkındalığıma rağmen, yüceltmek yeri

Deli Gücük - Çizen: Koray Kuranel Enfes bir kitaptan nefis bir pasaj... ‘Bak şu Şark’a... İyice bak hele... Yedi yaşında yetmişlik şeyhlerin koynuna sokulan sübyanlara bak; herifi onu boşadı diye ovaya diri diri gömülen avratlara bak; sabahtan yatsıya kahvedeki ağaç gölgesinde sığır gibi durup, nargile fokurdatarak ahkam kesen, ömr-ü billah tek bir zerre okumamış gafillere bak; asırların nasırlaşmış kof, kara örflerinin içinde debelenip duruyorlar. Bu da bir ince hastalık değil mi peki? Bu da Ruhların Tüberkülozu değil mi? Geberiyoruz, Zebellah, geberiyoruz cahillikten... Akıl Hummasından kavruluyoruz şu Şark’ta. Yeriz, içeriz, yediririz, kınarız, kandırırız, koltuk severiz, divan kurarız, hısımı, akrabayı, toprağımızı, hemşehrimizi kayırırız; dedemizin – nenemizin; dedelerinden – nenelerinden öğrendiği bayat, ölü hurafeleri, akıl mikroplarını baş tacı ederiz; kimse aklını kullanmaz, en mühim meziyet it – kopuk, çakal olmaktır, kesmekle, deşmekle, düzmekle, kurşunlamakla övünürüz