Türk Mucizesi

Bizim oraların en büyük gazete bayisi de olan bakkalımızda paketi açılmamış bir halde duruyordu. Nedenini sordum, ‘Sonra çok dağılıyor!’ diye yanıtladı aynı zamanda muhtarımız da olan bakkal Onur Ağabey. İpleri çözüp dergilerden tekini bana verdikten sonra tekrar sıkı sıkı bağlayıp çıkını dükkanın zor görünen, zor erişilen kısmındaki Demirbaş Yayıncılık - DY çizgiroman paketlerinin üzerine koydu...

Zor olsa da edinebildiğim Türk Mucizesi'ni, buralarda benden başka fark eden olur mu, işte bu konuda ciddi şüphelerim var...

Oldukça iddialı bir işe kalkışıyor bu sefer Kutlukhan Perker. Çizimlerinde ve öykülerinde sadece Perker imzasını taşıyan bol sayfalı (ve üç aylık periyodlu!) bir çizgili mizah dergisi...

Kutlukhan Perker şöyle yanıtlıyor ‘neden’ sorularını...

Neden yaptım? Çünkü Robert Crumb da yaptı. Çünkü Norman Mailer çok güzel romanlar yazdı. Çünkü Uderzo ‘Asterix'i çizdi. Çünkü Jacques Tati 'Amcam'ı çekti. Çünkü Dali, İspanya'dan kalkıp bir yolculuğa çıktı.
Çünkü Oğuz Abi'nin odası matbaa ve kağıt kokuyordu. Çünkü Met-Üst'ün odası Gırgır kokuyor. Çünkü bu ülkede her çarşamba 4 mizah dergisi çıkıyor ve ben çarşambaları iple çekiyorum. Çünkü metro beni dergiye getiriyor. Çünkü ben 41 yaşında hala koltuğunun altındaki dosyayla Cağaloğlu Yokuşu’nu tırmanan 15 yaşındaki çocuğum...

Beni kavrayan kapak olmuştu derginin haberini ilk gördüğümde. Bülent Arabacıoğlu’nun Gırgır orta sayfa çizimlerini hatırlatmasından belki de, bayılmıştım bu kapağa. Balkona içki sofrasını kurdurmuş evin beyi, gazetesini okumakta. Sofraya dolmaları getiren evin hanımı azıcık süslenmiş, biraz beyi için, çokça da kendisi için. Evin kızı bir tarafta telefonda kankasıyla dedikoduda, evin oğlu ise dedeyle birlikte televizyon karşısına kurulmuş maç izlemekte. Alt kat ayrı bir alem. Belli ki bir öğrenci evi burası. Sakıncalı bir şekilde :) kızlı erkekli doluşmuşlar. Rocker tipli bir delikanlı aşağıya sepet sallandırmış, bakkaldan nevale alıyor. Özellikle bu sahne ilgimi çekti sanıyorum. Bakkala sepet sallandıran bir rockçı, ne kadar tezat ama ne kadar bizden. Kolbastının fırtına gibi estiği zamanlardı. Yurtdışında turnuvalara katılan tango eğitmeni bir arkadaşım kolbastıya merak sarmış, kolbastının dünyaya pazarlanacak tek dansımız olduğunu iddia eder hale gelmişti. Tango ve kolbastının aynı bünyede aynı heyecanla yer alabilmesinin çözümlemesini yapamayan ben de şaşkınlığımı gizleyemiyordum. İşte bu tango – kolbastı tezatını, sepet sallandıran rockçı delikanlıda da görüyorum galiba...

Dergide sanki bambaşka çizerlerin elinden çıkmışcasına farklı farklı stiller tercih etmiş Perker. Bu durum ayrı bir renk katmış dergiye. Çizgiroman değil bu sefer Perker'in yaptığı. O yüzden kapakta yer alan çizgi mizah ifadesi yerinde olmuş. Hikayeler de mizah dergisi kıvamında, çizgiroman senaryosu derinliğinde değiller. Ancak içlerinde çok keyifli olanları da var. Misal ‘Anadolu Rock Grubu Bateristi Timur Abi’ zevkle okunuyor...

Son sözler olarak...

Çizimlere zaten lafım olmaz, karşılarında saygıyla eğiliyorum. Öyküleri de biraz daha kuvvetlendirildiği takdirde bu çizgili mizah dergisi çizgiroman okurlarını da peşinden sürükleyecektir...