Diabolik'e Devam mı Tamam mı?

-

‘Siz iyi veya kötü kavramına sığmayan özel birisiniz...’

‘İntikam Asla Unutulmaz’ albümünde böyle söylüyor Diabolik hakkında Saverio Hardy. Daha sonra Eva ve Diabolik’in çok az sayıdaki özel dostlarından birisi olacak olan Hardy çok yerinde bir betimleme getiriyor Diabolik’e...

Hikayelerin ana fikri şu: Kimse Diabolik’e bulaşamaz. Her kim ki buna teşebbüs eder, sonu ölümle sonuçlanacak bir sürece girmiş demektir... Hiçbir tehdide boyun eğmiyor Diabolik, nihayetinde tehdit edeni illa ki toprağın iki metre altına gönderiyor. Hiçbir şantaja boyun eyvallah demiyor, mahkumiyeti ölüm olarak belirleyip gerekeni yapıyor. Merhamet yok, korkutmak yok, ölümden başka seçeneği olmayan bir intikam var sadece...

Gerekli Şeyler’den çıkan ilk Diabolik macerasından sonra iştahla devamını getirdim ancak ilk albüm olan ‘Kaybolan Kanlı Yıllar’ın aksine serinin geri kalanı bende hayal kırıklığı yarattı. Öyküler kalite olarak ortalama ya da ortalamanın biraz üzerinde diyebilirim, sürekli bir komplo, tuzak, intikam ve ölüm kalım arasındaki ince çizgi durumu söz konusu. Okuyucuyu ters köşeye yatırmaya çalışan basit yazar hileleri de sıklıkla başvurulan yöntemlerden. Ama tüm bunlar beğenmem için yeterli değil. Tamam heyecan var ama başka önemli birşeyler eksik...


Beğenmememin şifreleri çizimlerde yatıyor. Hoşuma gitmeyen, sayfalarda sıklıkla tercih edilen kareleme şekli. Diabolik’in o buz gibi bakışları gibi kareleme şekli de bende rahatsızlık yaratıyor. Fumetto sayfasını dörde bölen büyük paneller nahoş görünüyor gözüme. Çizimlerde, Kaybolan Kanlı Yıllar albümü dışında hiç vazgeçilmeyen net, asgari taramalı, yalın stil bu renksiz büyük panellerle birleşince ortaya çok basit görünen bir çizgiroman çıkıyor...

Bu stil bana kalırsa bugünün beğenilerinin çok gerisinde... Hikayeler, farklı bir sayfa tasarımı ve gözüme hoş gelen bir çizgiyle birleşse sanıyorum çok daha olumlu görüşlerim olurdu Diabolik hakkında ama an itibariyle Diabolik nasıl olur da İtalya’nın çok satan çizgiromanlarından biri olabilir diye düşünmeden edemiyorum...




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Mutantın Alpha’sı, Gamma’sı, Omega’sı...

-
Resim
Marvel’ın girift X evreni yeni okuru çok da sıcak karşılamaz bildiğiniz üzere... Yıllar içerisinde ölen, dirilen, tekrar ölen, yine dirilen, taraf değiştiren, geçmişe giden, günümüze dönen, geleceğe sıçrayan, gelecekten gelen sayısız karakterle kafalar öyle bir allak bullak olur ki ‘en iyisi ben hiç bulaşmayayım’ der bir köşeye çekilirsiniz... Yok inat ettiniz, çözeceğim bu yapıyı dediniz, bu sefer de karakterler arası pembe dizi kıvamındaki kim kimden hoşlanıyor, kimin ne zaman kiminle bir münasebeti olmuş, tek taraflı mıymış yoksa karşılık görmüş mü bu aşkı, ne kadar ileri gitmişler, birlikteliklerinde gerçekten o kişiler miymiş yoksa taraflardan biri onun görüntüsüne bürünmüş bir suret değiştiricisi miymiş ya da yaşananlar gerçek miymiş yoksa üçüncü bir mutant zihinleriyle mi oynuyormuş sorunsalı çıkar karşınıza... Bunlara ek olarak şahsen takıldığım diğer bir nokta da bu mutantların sınıflandırılmaları... Bunlar kendi aralarında ‘Sen alpha seviye mutantsın ahbap, be
Devamı

Nils Holgersson ve Morton: Sapasağlam Bir Çocukluk Nostaljisi...

-
Resim
Seksenlerde çocuk olmak apartman bahçesinde kazılan avuç içi kadar çukurlarda misket oynamaktı, raptiyelerle – çıkartmalarla özene bezene süslenen plastik arabaları ucu direksiyona benzesin diye çember haline getirilen uzun tellerle sürmekti, türlü çeşidinden gazoz kapakları toplamaktı, mahallenin tüm erkek çocuklarının dahil olduğu yine o zamanlar bolca bulunabilen boş arazilerde kızılderili – kovboy meydan muharebeleri yapmaktı. Ve biraz da Atom Karınca demekti, He-man demekti, Kara Şimşek demekti, Nils ve Uçan Kaz demekti... Ve bugün Nils deyince o zamanların çocuklarının ezici çoğunluğu çizgi filmini hatırlayıp 'Nerede o eski çizgi filmler azizim...' ruh haline bürünseler de o günlerde bir de çizgiromanları yayınlanıyordu bu popüler karakterlerin. Unutulmasınlar, bir yerlerde izleri kalsın bu fasiküllerin... O dönemin çocukları hikayeyi hatırlayacaktır... Tembel, bencil, yaramaz, hayvanlara eziyet etmekten keyif alan, gerek ebeveynlerinin gerekse çiftliğin hayvanl
Devamı

Clone...

-
Resim
İçimde bir yaradır Clone Saga.. 95 – 96 İTÜ yıllarımda Gümüşsuyu’ndan Tünel’e yaptığım rutin yürüyüşlerde, Amazing Spider-Man’in yerini alan Amazing Scarlet Spider fasiküllerini İstiklal Caddesi'nin girişinde kiosklarda gördüğüm ama o an için bulaşamadığım, ertelediğim ve ertelediğim herşey gibi bunun için de neden öyle yaptım dediğim, hiç okuyamadığım upuzun bir hikayedir.. Bundan yıllar sonrası e-bay’lerde son dakika çalımı yemeyeyim diye sabahın üçlerinde ayaklanıp açık arttırmaları takip ettiğim, anlayamadığım bir oldubittiyle müdahale edemeyip safdışı kaldığım ve hala ‘Yav, cimrilik etmeyip önceden yükseltseydim, keşke bir 10 – 15 dolar daha fazla yazsaydım!’ dediğim bir pişmanlıktır.. Satıyor diye hikayenin sakız gibi uzatılmasını, uzatıldıkça karmaşıklaşmasını, karmaşıklaştıkça tutarsızlaşmasını bir kenara bırakırsak yayınlansa da okusak diye kanına girmeye çalıştığım çizgiroman sevdalıları nezdinde dahi ‘kaç tane Clone'lu hikaye yazıldığı, saganın hangisi, gene
Devamı