300...

Onların silahları vardı, bizim yüreğimiz...

Onların kaybedecek sadece hayatları vardı, bizimse ailelerimiz, namusumuz...

Onlar emperyalizmin maşası bilinçsiz piyonlardı, bizse vatan ve bağımsızlık kavramlarından bihaber, vatan ve bağımsızlık için çarpışan insanlardık...

Onlar onbinlerceydi, bizse farklı hayat görüşlerinden bir ülküde, muazzam bir önder çevresinde kenetlenmiş yüzbinler, milyonlar...

Bizim küçük de olsa bir şansımız vardı, inandık, başardık...

Emperyalizmi bozguna uğrattık...

Ama milyonluk Pers ordusu karşısında sadece 300 Spartalı...

İstedikleri kadar strateji bilgisi üstün asker bir millet olsunlar...

İstedikleri kadar fiziksel olarak en üst seviyede tutsunlar kendilerini...

İstedikleri kadar savaşta konum avantajları olsun...

Leonidas gibi stratejist bir liderin çevresinde toplanmış ülküdaşlar da olsalar...

Hani Ephialtes’in ihaneti olmasa...

Hani Xerxes’e savaşın akıbetini değiştiren o bilgiyi vermese neredeyse kazanacaklar ya...

Olmuyor...

İnandırıcı gelmiyor...

Belki de insan büyüdükçe imkansız hayallerini yitiriyor...

Hani o bir avuç yürekli insanın milyonlara bedel olduğu romantizmini...

Ve gerçeklik suratına bir yumruk gibi çarpıyor...