Altın Fırçalı Adam

-

Son günlerde çizgiroman kültürü adına güzel şeyler oluyor! 

Misal geçtiğimiz haftasonu... Öyle şahaneydi ki; önce Cumartesi günü Bant Mag. Havuz'da aslında hiç de boş olmayan 'Örümcek Adam Boş Kapak' sergisi, sonra Pazar günü Kadıköy Karikatür Evi’nde 'Altın Fırçalı Adam' belgeseli... O haftasonu şunu farkediyordum: Çizgiromanevi ziyaretlerinden ve çoğu yayıncı da olan dükkan sahiplerinin yayın planlarını sorgulamaktan ibaret, gitgide yavanlaşan, tatsızlaşan bir kültür böyle etkinliklerle renkleniyor...
Altın Fırçalı Adam Aslan Şükür ve Efsanevi Çevirmen Ay Barka - Kadıköy Karikatür Evi
Yalan yok, aslında bu belgeselden öyle aman aman yüksek bir beklentim de yoktu. Her ne kadar Aslan Şükür gibi bir efsaneyi odağına koysa da bu gösterimde bulunmamdaki asıl motivasyonum sanıyorum, çizgiroman camiasından bildiğim, sevdiğim kişilerin ortaya koydukları bir yapıta ve emeklerine saygımı göstermekti, orada bulunarak destek olmaktı, yalnız bırakmamaktı, yaptıklarının farkında olduğumuzu bilmelerini istememdi. Ancak bu kez fena yanılmıştım! Ortalama bir seyir zevki beklerken harika kotarılmış bir belgeselle karşılaşıyordum. Yönetmenliğini Fatih Yürür'ün, yapımcılığını Hakan Tunga Kalkan'ın yaptığı belgesel, Karikatür Evi’nin izleyiciyi içine daha da çekebilecek büyük bir perde ya da etkileyici bir ses düzeneği yoksunluklarına rağmen gerek senaryosu, gerek kurgunun yerinde geçişleri, gerekse belgeselin jönünün rahat tavırları ve tatlı tatlı anlatışıyla tadı damakta kalan, anekdotlarla dopdolu, belgeselin yaratıcılarına ‘Dahası yok mu?’ diye sordurtan bir şölene dönüşüyordu...

Gelelim bu belgeselden aklımda her daim kalacaklara...

Evvela, Aslan Şükür gayet samimi bir şekilde, çok güzel paralar kazandığını söylemekten gocunmuyor. Öğreniyoruz ki o zamanlar sanatçımızın kalitesinde bir illüstratörün kapağına yarım işçi maaşı bedel biçiliyor. Aslan Şükür ile kıyaslamak değil niyetim ama benzer işler yapan dostlarımızın çizimlerinin bugünkü değerlemelerini düşününce bu sanatçının çizgisinin, bileğinin, emeğinin, gerektiği gibi karşılığını almış olduğunu duymak mutlu ediyor insanı...

Bir diğeri ise doğru bildiğim yanlışlara dair. Bugüne kadar benim için ‘Ferri’den esinlenilmiş Aslan Şükür illüstrasyonları' olagelmiş bazı kapaklar, Aslan Şükür’ün ‘Ferri’nin de kendi kapaklarından alıntıladığını’ söylemesiyle bir anda boyut değiştiriyor. Artık daha da olumlu bakmaya başlıyorum sanatçıya...

 En sonuncusu da, ki bence en keyifli olanı, sanatçının çizgiroman kapağından iç sayfalara, panellere geçmekle ilgili yorumu. Bende beklenmedik, kocaman bir tebessüm yaratıyor sanatçının bu sözleri...

Ve bir de Aslan Şükür’ün orijinal bir çizimini bugüne kadar edinmeyişimin pişmanlığı var ki bu belgeselin gösteriminden sonra daha da yürekten hissediliyor...


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Mutantın Alpha’sı, Gamma’sı, Omega’sı...

-
Resim
Marvel’ın girift X evreni yeni okuru çok da sıcak karşılamaz bildiğiniz üzere... Yıllar içerisinde ölen, dirilen, tekrar ölen, yine dirilen, taraf değiştiren, geçmişe giden, günümüze dönen, geleceğe sıçrayan, gelecekten gelen sayısız karakterle kafalar öyle bir allak bullak olur ki ‘en iyisi ben hiç bulaşmayayım’ der bir köşeye çekilirsiniz... Yok inat ettiniz, çözeceğim bu yapıyı dediniz, bu sefer de karakterler arası pembe dizi kıvamındaki kim kimden hoşlanıyor, kimin ne zaman kiminle bir münasebeti olmuş, tek taraflı mıymış yoksa karşılık görmüş mü bu aşkı, ne kadar ileri gitmişler, birlikteliklerinde gerçekten o kişiler miymiş yoksa taraflardan biri onun görüntüsüne bürünmüş bir suret değiştiricisi miymiş ya da yaşananlar gerçek miymiş yoksa üçüncü bir mutant zihinleriyle mi oynuyormuş sorunsalı çıkar karşınıza... Bunlara ek olarak şahsen takıldığım diğer bir nokta da bu mutantların sınıflandırılmaları... Bunlar kendi aralarında ‘Sen alpha seviye mutantsın ahbap, be
Devamı

Nils Holgersson ve Morton: Sapasağlam Bir Çocukluk Nostaljisi...

-
Resim
Seksenlerde çocuk olmak apartman bahçesinde kazılan avuç içi kadar çukurlarda misket oynamaktı, raptiyelerle – çıkartmalarla özene bezene süslenen plastik arabaları ucu direksiyona benzesin diye çember haline getirilen uzun tellerle sürmekti, türlü çeşidinden gazoz kapakları toplamaktı, mahallenin tüm erkek çocuklarının dahil olduğu yine o zamanlar bolca bulunabilen boş arazilerde kızılderili – kovboy meydan muharebeleri yapmaktı. Ve biraz da Atom Karınca demekti, He-man demekti, Kara Şimşek demekti, Nils ve Uçan Kaz demekti... Ve bugün Nils deyince o zamanların çocuklarının ezici çoğunluğu çizgi filmini hatırlayıp 'Nerede o eski çizgi filmler azizim...' ruh haline bürünseler de o günlerde bir de çizgiromanları yayınlanıyordu bu popüler karakterlerin. Unutulmasınlar, bir yerlerde izleri kalsın bu fasiküllerin... O dönemin çocukları hikayeyi hatırlayacaktır... Tembel, bencil, yaramaz, hayvanlara eziyet etmekten keyif alan, gerek ebeveynlerinin gerekse çiftliğin hayvanl
Devamı

Clone...

-
Resim
İçimde bir yaradır Clone Saga.. 95 – 96 İTÜ yıllarımda Gümüşsuyu’ndan Tünel’e yaptığım rutin yürüyüşlerde, Amazing Spider-Man’in yerini alan Amazing Scarlet Spider fasiküllerini İstiklal Caddesi'nin girişinde kiosklarda gördüğüm ama o an için bulaşamadığım, ertelediğim ve ertelediğim herşey gibi bunun için de neden öyle yaptım dediğim, hiç okuyamadığım upuzun bir hikayedir.. Bundan yıllar sonrası e-bay’lerde son dakika çalımı yemeyeyim diye sabahın üçlerinde ayaklanıp açık arttırmaları takip ettiğim, anlayamadığım bir oldubittiyle müdahale edemeyip safdışı kaldığım ve hala ‘Yav, cimrilik etmeyip önceden yükseltseydim, keşke bir 10 – 15 dolar daha fazla yazsaydım!’ dediğim bir pişmanlıktır.. Satıyor diye hikayenin sakız gibi uzatılmasını, uzatıldıkça karmaşıklaşmasını, karmaşıklaştıkça tutarsızlaşmasını bir kenara bırakırsak yayınlansa da okusak diye kanına girmeye çalıştığım çizgiroman sevdalıları nezdinde dahi ‘kaç tane Clone'lu hikaye yazıldığı, saganın hangisi, gene
Devamı