Pizagor ve Deli Saçmaları!

Hata insan tabiatının bir parçası.. Yazarlar da insan en nihayetinde, Stephen King de.. Kutsal ilham anlarında yakaladığı iyi fikirlerle (ki ezici çoğunluk bu duruma tekabül etmekte) birlikte kötüleri de olacaktır. Sanırım üstatlık denen meziyet bu kötü fikrin sonuçlarını önceden görmekten ve sonrasında ya bunu yeterli olgunluğa eriştirene kadar (gerekiyorsa mezara kadar) beklemekten ya da doğrudan çöpe atmaktan geçiyor. Ve üstat Kara Kule ile bu çerçevede benim bakış açımla ilk darbesini alıyor. King bir gençlik hatası olarak yine gençliğindeki ilhamıyla ölü doğmuş bir fikre ve kurguya delice tutunuyor, bırakmıyor, vazgeçmiyor.. Stephen King gibi üretken bir yazın dehasının bile, serinin ilk kitabı Silahşör’ün önsözünde dile getirdiği üzere ‘yaratacağı bu yeni dünyanın vahşi batı tadında olacağı’ fikrine sarılması, ‘eskimolara buzdolabı satacağına, her iglooya bir klima sokacağına’ inanmanın iyi bir örneği diye düşünüyorum. Bu fikirle yola çıktığı Kara Kule evreni, sonrasında gele

Bu sefer önce notumu vereyim, 7.9/10.. Albüm hakkında ilk söyleyebileceğim, karakterleri öğrendiğimde hikayeden beklediğimin bu olmadığı ama buna rağmen hoşuma gittiği. Beğenme nedenim de belli; ezber bozan her alternatif kurgu nazarımda takdir edilesi.. 17. Yüzyıl, Japonya ve sıkıcı basitlikte bir zamanda yolculuk teması olmaksızın Wolverine – Hulk – Punisher – Psylocke ve Deadpool.. Benzer bir çağ ve ambiyans değişimi Neil Gaiman’ın kaleminden de hayat bulmuştu. 1602 kurgusunda karakterler hatırlanacağı üzere hala fantastikti, az çok tanıdığımız gibilerdi, sadece çağa özgü bir adaptasyon söz konusuydu. Albümü okurken aslında birkaç yüzyıl farkıyla aşina olduğumuz Marvel evrenine dalıyorduk.. 5 Ronin’de ise durum apayrı. Ölememek gibi, bir yerlerde hep tetikte bekleyen ve kontrolü yitirdiğinde ortaya çıkan canavar gibi, zihin okumak gibi gayet tanıdık ve alelade olmayan durumların yarattığı acabalarla, galibalarla başlıyor ve ilerliyor sayfalar: Acaba pençeler ne zaman ç

İhsan Oktay Anar'ın meşhur 'Puslu Kıtalar Atlası' romanından İlban Ertem'in görselleştirdiği muazzam çizgiroman albümünden aldığım iki panel ve bir aforizma... Uzun İhsan Efendi'den oğlu Bünyamin'e hayat dersi

China Miéville’i kurgu oluşturmada, dünya yaratmada apayrı bir yere konumlandırmak gerekiyor. ‘Şehir ve Şehir’de yaptığı içiçe ama apayrı iki (ve hatta bir noktaya kadar şüpheli bir şekilde üç) şehir kurgusundaki dehaya biraz daha alt seviyede Kraken romanında da rastlamak mümkün. Mekan bu sefer Londra. Görünen şehir ile birlikte Miéville’in sunduğu mistik, absürd ve tekinsiz bir Londra daha var. Bu Londra’da.. .. ruhu bir dövmeye emdirilmiş ve hayatını adamın tekinin sırtındaki yüz çizimi olarak sürdüren bir gangster var.. .. greve giden yardımcı ruhlar ve bunların örgütleyicisi olan binyılların isyancısı ve direnişçisi bir sendika lideri ruh var.. .. insanları katlayıp kitap haline getiren, origaminin bir üst mertebesine geçmiş ustalar var.. .. testereyle betonu kesip ulaştıkları şehrin bağırsaklarından geleceği okuyan kahinler var.. .. tuhaf tanrılar ve bunların daha da tuhaf müritleri var.. Sadece bunlardan ibaret değil, dahası da var..  Bir de Londralıların tüm bu olağanüstül